ИТАР ПЕЈО И СЕЛАНИТЕ РИБОЛОВЦИ (слична на онаа „Магаре јавај – магаре барај”)
Тргнале еден ден неколку селани Мариовци да одат на Црна да ловат риби. Ловеле што ловеле, си кинисале да си одат дома. И таман на неколку чекори од реката некој привикал:
– Mope, селани, ние ловевме риби, се буткавме по површината на водата, ама којзнае дали не се удави некој од нас. He правиме лошо да се преброиме.
Го одобриле сите предлогот и застанале, а прелагачот почнал да брои. Еден, два, три, четири… дотерал до осум.
– Ами чаре – извикал тој. – Ние тргнавме девет, a се враќаме осуммина. Значи еден од нас се удавил! – констатирал бројачот.
Почнале сите да бројат – осум па осум. Ниеден од нив сам не се броел. И си тргнале кон селото, и си заплакале. Еден се удавил денеска во Црна, ама кој е ни самите не знаат.
Оделе што пооделе, ги сретнал Пејо и ги видел уплакани. па ги прашал:
– Што сте така уплакани, бре, кршоборци? Овие му раскажале дека еден се удавил денес-
ка, но не знаат кој е.
Пејо ги прашал колкумина тргнале утрината и веднаш ја разбрал работата, но решил да ги насамари за нивната глупост, па им рекол:
– Лесно ќе провериме, џанам. Ајде легнете тука на песокот и забодете ги носевите во него. Колку дупки ќе направите – толкумина сте живи.
Легнале селаните, ги заболе носевите во жешкиот песок и направиле по една дупка. Кога станале, почнал Пејо да ги брои – излегле девет!
Се израдувале селаните зашто никој не се удавил и му дале на Пеја од рибите да му ја платат мудрата постапка што открил дека се нема удавено ниеден од нив.
Тргнале еден ден неколку селани Мариовци да одат на Црна да ловат риби. Ловеле што ловеле, си кинисале да си одат дома. И таман на неколку чекори од реката некој привикал:-
Mope, селани, ние ловевме риби, се буткавме по површината на водата, ама којзнае дали не се удави некој од нас.
He правиме лошо да се преброиме.
Го одобриле сите предлогот и застанале, а прелагачот почнал да брои.
Еден, два, три, четири… дотерал до осум.
– Ами чаре – извикал тој.
– Ние тргнавме девет, a се враќаме осуммина.
Значи еден од нас се удавил! – констатирал бројачот.
Почнале сите да бројат – осум па осум.
Ниеден од нив сам не се броел.
И си тргнале кон селото, и си заплакале.
Еден се удавил денеска во Црна, ама кој е ни самите не знаат.
Оделе што пооделе, ги сретнал Пејо и ги видел уплакани. па ги прашал:
– Што сте така уплакани, бре, кршоборци? Овие му раскажале дека еден се удавил денес-ка, но не знаат кој е.
Пејо ги прашал колкумина тргнале утрината и веднаш ја разбрал работата, но решил да ги насамари за нивната глупост, па им рекол:
– Лесно ќе провериме, џанам.
Ајде легнете тука на песокот и забодете ги носевите во него.
Колку дупки ќе направите – толкумина сте живи.
Легнале селаните, ги заболе носевите во жешкиот песок и направиле по една дупка.
Кога станале, почнал Пејо да ги брои – излегле девет!
Се израдувале селаните зашто никој не се удавил и му дале на Пеја од рибите да му ја платат мудрата постапка што открил дека се нема удавено ниеден од нив.
