Еден од Пејовите селани го заболел заб. Кај ќе оди да го вади ако не кај Пеја. Отишол и го праша:
— Знаеш ли, Пејо, да вадиш заб?
— Знам како да не знам, — одговори Пејо. — Од тоа полесно што има? Само ти седни на столчево и биди мирен, — и му го подаде смрековото столче со три нозе на кое беше провртена на средината дупка да си ги закачуваат жените вртешките кога вијат основа или јаток.
Седна селанецот, а Пејо се засука да работи. Наостри еден кол и го заколка во земјата пред селанецот. Потоа осука еден дебел конец и го врза едниот крај за колот, а другиот за забот од селанецот. Се заврте зад He¬ro и си зеде една игла бабушка та полекаполека го боцна од дупката од столот, а забот остана на конецот.
Фаќајќи се селанецот за боцнатото место почна да вика:
— Тиии! Колкав корен имал овој заб, дури долу ме заболе, — и си отиде задоволен од Пејовиот мајсторлак, уверен дека коренот од забот бил долг дури до дебелото месо и дека болките од иглата се болки од извадениот заб.
Преземено од: Раскази I том, СОБРАНИ ДЕЛА
Автор: СТАЛЕ ПОПОВ
Уредник: ВИДОЕ ПОДГОРЕЦ
Редактор: ДИМИТАР МИТРЕВ
НИК „НАША КНИГА’ СКОПЈЕ, 1976
Booking.com
