Митуша мајка плетеше,
Ем си ја ука учеше:
„Митуше, чупе мамино,
„Не јоди рано на вода!
„Водата ми је далеко,
„Далеко, Мито, на пато;
„Далеко, Мито, на пато,
„Кај што се јоди од градо!”
Мита си мајка не слуша,
Зеде си стони во раци;
Јотиде Мита на вода,
Залеја вода студена.
Залеја вода студена,
Истави стони на страна;
Истави стони на страна,
Извади чешел-кутија.
Извади чешел-кутија,
Лицето да си јогледа;
Лицето да се јогледа,
Кркмите да си начешла.
Јета го Ѓорѓи војвода:
„Митуше, чупе малечко,
„Јаз тебе бара по небо,
„А ти си било на земја!”
Ѓорѓи ји сака водица,
Водица да се измије;
Она му дава стоната,
Стоната со сем водата.
Ѓорѓи ји стона не зима,
Ѓорѓи ја вати за рака;
Ѓорѓи ја вати за рака,
Прстен ји, море, соломи!
Извадок од:
Маријовци у песми, причи и шали
Д-р ВОЈИСЛАВ С. РАДОВАНОВИЌ
Штампарија Василија Димитријевића Скопје (1932)
