Једно време Месечина имала поголема сила, повеќе светлела од Сонцето. И Месечината, и тоа је, како Сонцето, нишан Божји; и таја имаја душа си.
Се стрешнале Месечина и Сонце једнеш, се скарале и се истепале. Се удрија: Месечина посилна, ами Сонце поитро. Сонце зеде једна говедска лепешка, мавна на Месечина и веднага ја окрастави! За тоа темно гледа сега. Од тоа време, кога се скарале и се истепале, уште се гонат Сонце и Месечина. За тоа Месечина је изедена од Сонце. На секој месец ќe ја јади малу по малу Сонце, и ќе ја изеди до краја. А во тија дни кога расти, Месечина од се нешто животно од Земја ќе јади: од човек, од добиток, ќe му отпије крфта; од јајце, од дрво, ќe му отпије соко. И па ќe ја изеди Сонце; нема веќе сила, оти је залепена со говедска лепешка. Од тоа време Сонце има поголема сила од Месечина.
Маријовци у песми, причи и шали
Д-р ВОЈИСЛАВ С. РАДОВАНОВИЌ
Штампарија Василија Димитријевића Скопје (1932)
